Prolog

Człowiek jest tajemnicą – z tajemnicy przybywa i w tajemnicę odchodzi.

Maria Dąbrowska

Było wyjątkowo ciepło jak na pierwsze majowe noce. Na ciemnym niebie błyszczał cienki księżyc, który za kilka dni miał zupełnie zniknąć z nieboskłonu. Otaczały go liczne gwiazdy, co jakiś czas przesłaniane przez chmury poruszane lekkimi podmuchami wiatru. Na tle nieba można było dostrzec kontury przelatujących sów, niosących radosne lub smutne wieści.

Na żwirowej drodze prowadzącej z Hogsmeade do Hogwartu panowała cisza i spokój, zakłócane tylko przez nocne zwierzęta. Świerszcze grały swoje cykady wśród źdźbeł trawy. Czasami odezwała się żaba nawołująca swoich towarzyszy.

Spokój nocy przerwały odgłosy pospiesznych kroków. Postać w ciemnej pelerynie, powiewającej za nią niby welon i w kapturze zaciągniętym na głowę, podążała przed siebie wprost do obranego celu, nie rozglądając się na boki.

Istota zatrzymała się przed bramą prowadzącą do zamku. Wrota zostały wyłamane, krzywo zwisały na ostatnim podtrzymującym je zawiasie. Skrzypiały przy nawet najmniejszym podmuchu wiatru. Po ostatniej bitwie nikt nie zajął się ich naprawą. Nie pomyślano też o ponownym rzuceniu zaklęć ochronnych na szkołę.

Niczym zjawa przeszła przez bramę i spojrzała na zamek.  Nie prezentował się tak wspaniale i monumentalnie jak kiedyś, jak we wspomnieniach wielu czarodziei, którzy opuścili te magiczne mury. Fragmenty niektórych ścian zostały wyburzone. Patrząc na powstałe otwory, można było dostrzec tylko nieprzeniknioną czerń. W wielu oknach brakowało szyb, lecz w żadnym z pozostałych nie paliło się światło.

Dostanie się do zamku nie stanowiło problemu, główne drzwi nie zostały zaryglowane. Jednak najtrudniejszy okazał się ostatni odcinek drogi. Znajome korytarze, przejścia i zakamarki przypominające o radosnych, pełnych ciepła chwilach młodości, teraz zniszczone, otoczone nieprzeniknionym mrokiem, wyglądały na opuszczone.

Zapewne zamek zostanie odbudowany, a pełni nadziei, nowi uczniowie przekroczą mury szkoły, chcąc poznać tajniki magii – pomyślała zakapturzona postać.

Pod gabinet dyrektora istota dotarła niezauważona przez nikogo, nawet duch nie stanął na jej drodze.

– One zapewne też opłakują umarłych.

Gargulec, który zawsze pilnie strzegł przejścia, stał koślawo z boku, odsłaniając tonące w mroku wejście na klatkę schodową. Osoba wspięła się po krętych stopniach i stanęła w wejściu do pomieszczenia, z trudem łapiąc oddech. Długa i ciężka podróż bardzo ją zmęczyła.

Gabinet niewiele się zmienił. Owalne pomieszczenie z dużym marmurowym kominkiem, przy którym kiedyś stała żerdź przeznaczona dla feniksa, Fawkesa. Ptak odleciał wraz ze śmiercią Dumbledore’a. Na regałach stały liczne opasłe księgi, kilka z nich wyglądało bardzo staro oraz Tiara Przydziału. Na ścianach wisiały portrety poprzednich dyrektorów Hogwartu. Wszystkie smacznie spały w swoich złotych, zakurzonych ramach, pochrapując cicho.

Postać rozejrzała się dokładnie po pomieszczeniu, upewniając się, czy wszyscy dyrektorzy głęboko śpią i nie zauważyli jej wejścia. Następnie spojrzała na biurko stojące naprzeciw drzwi. Mebel wykonany został z ciemnego drewna, wykończonego złotymi zdobieniami.

Istota przesunęła dłoń po blacie. Drewno było chłodne i chropowate w dotyku. Rzuciła okiem na płytką, kamienną misę z dziwnymi rzeźbieniami wokół krawędzi; jakimiś runami i symbolami. Wypełniona była świetlistą, białosrebrną substancją.

Otworzyła pierwszą szufladę i pospiesznie sprawdziła jej zawartość. Znajdowały się w niej czyste kawałki pergaminu, pióro i kałamarz. Druga szuflada okazała się zamknięta.

– Alohomora – szepnęła postać z różdżką skierowaną w stronę zamka.

Rozległ się cichy dźwięk otwierającego się zamka. Tajemnicza osoba rozejrzała się wkoło, sprawdzając, czy ten dźwięk nie zbudził portretów. Upewniwszy się, że nadal pogrążeni są we śnie, ostrożnie otworzyła szufladę.

Zajrzała do środka. Znajdowały się w niej trzy rzeczy: małe pudełeczko wykonane z czarnego materiału oraz dwie książki różniące się rozmiarem. Jedna oprawiona w ciemnozieloną okładkę, z tytułem napisanym jasnymi literami: Eliksiry, zebrała i opracowała Astrid Van Allen druga, zaś obita ciemną skórą. Postać wyjęła książeczkę, nie zwracając uwagi na pozostałe przedmioty. Czule musnęła palcami ciemną okładkę.

Jednym machnięciem różdżki zapaliła świece stojące na biurku. Otworzyła pamiętnik na pierwszej stronie i pogrążyła się w lekturze.